Hoe hebben de 
teamleden de Roparun ervaren? enkele teamleden blikken hier terug op hun ervaringen. Aan het woord Lila van de Sande, die voor het eerste mee ging.
De eerste keer Roparunnen
Al een aantal jaar volgde ik de Vrienden van Berkel wanneer ze topprestaties neerzetten bij de Roparun. Toen ik begin 2018 gevraagd werd om mee te gaan als fietser hoefde ik niet lang na te denken: het antwoord was ja!Vergaderingen, instructies, powerpoints en teamtrainingen volgden.
Ik kreeg het idee dat ik het 
snapte. Maar de Roparun blijkt zoiets als een bevalling: je kunt je niet echt voorbereiden op wat er komen gaat en als het van start gaat kun je je er alleen maar aan overgeven. En je wordt er net zo moe van trouwens…
Ik doe een poging om wat van de belangrijkste herinneringen op te sommen: het feestje bij de start in Parijs, gevolgd door de stilte wanneer je de stad uit gaat; de kou in de nacht; de heuvels waar zowel loper als fietser tegenop moet ploeteren; proberen te slapen in een bewegende camper met iemand naast je die je nog maar net kent; eten op de meest bizarre tijdstippen en in vrij 
bizarre hoeveelheden; het afzien op de saaie stukken met wind tegen, maar ook het genieten van het prachtige landschap of doorkomsten waar het een groot feest is.
Net als bij een bevalling denk je onderweg soms: dit nooit meer… maar de fysieke ongemakken vergeet je snel en het eindresultaat is fantastisch!
Lila van Sande, mei 2018
Een gedachte over “De eerste keer Roparunnen – Lila’s verhaal”
Lila, ik vond het super dat je erbij was met jouw positieve energie! Jammer genoeg zagen we elkaar niet zo heel vaak tijdens de tocht maar dat gaan we volgend jaar goedmaken, ik ken de persoon die het wisselschema maakt!